Odzież ochronna do prac spawalniczych i powiązanych

Norma EN 11611 określa właściwości użytkowe materiałów i wymagania projektowe dotyczące odzieży, której zadaniem jest ochrona przed ciepłem i płomieniem przy spawaniu. Będąc zasadniczo wariantem normy EN 11612, norma ta definiuje ochronę przed zapłonem pod wpływem różnych źródeł ciepła, takich jak nieosłonięty płomień, rozbryzgi stopionego żelaza i ciepło kontaktowe. Odzież certyfikowana zgodnie z normą EN 11611 zapewnia przy tym ochronę przed ciepłem promieniowania pochodzącym z łuku elektrycznego, a także minimalizuje niebezpieczeństwo porażenia prądem w krótkotrwałym, przypadkowym kontakcie z przewodami elektrycznymi znajdującymi się pod napięciem.

W normie EN 11611 przewidziano dwie klasy – klasę 1 i klasę 2 – stosowane zależnie od techniki spawania. Klasa 1 znajduje zastosowanie do mniej niebezpiecznych sytuacji i technik spawalniczych, a tym samym niższych poziomów rozprysku (rozbryzgów stopionego metalu) oraz ciepła promieniowania, podczas gdy klasa 2 obowiązuje w odniesieniu do bardziej niebezpiecznych sytuacji i technik spawalniczych, a zatem wyższych poziomów rozprysku oraz ciepła promieniowania.

Norma ta ustanawia ponadto szereg wymogów projektowych – takich jak to, że odzież powinna przykrywać w całości górną i dolną część tułowia, szyję, ramiona i nogi, a kieszenie zewnętrzne powinny być przykryte klapami przynajmniej o 20 mm szerszymi od otworów kieszeni.